Biografie
Een kleine beetje Jolka (7 november 1967, Hallum, Friesland).
Schrijven. Haar credo is: ‘Een dag niet geschreven, een dag niet geleefd’. Hoe kort het soms ook is, schrijven doet ze, elke dag. Als kind schreef ze al, al waren dat niet de gruwelijke verhalen die ze tegenwoordig uit haar brein tovert. Nee, vroeger knipte en plakte ze heuse roddelblaadjes in elkaar en schreef daar de meest bizarre voorvallen bij, met zichzelf in de hoofdrol.
Op de middelbare school kwamen daar verhalen en gedichten bij. Een klasgenootje tekende er passende plaatjes bij en zo werd het een “boek”. De meeste van die verhalen heeft ze niet meer, een enkele uitzondering daargelaten. In de periode van haar studie in Amsterdam schreef ze nagenoeg geen enkel verhaal. Daar tegenover schreef ze wel veel brieven met het thuisfront Leeuwarden. Vooral met een vriendin was het een wedstrijd ‘Wie schrijft een brief met de meeste kantjes’. Soms waren dat er wel 50. Postzegels waren toen een eerste levensbehoefte.
Vanaf 2007 begon het echte schrijven onhoudbaar te kriebelen en dat was amper te remmen. Memento Mori werd geschreven in oktober van dat jaar. Het verhaal was binnen anderhalve maand af… en lag vervolgens tot 2014 “op de plank”. Uitgeven hoefde voor haar niet zo heel erg nodig; de enige uitgeverij naar wie ze het stuurde – een van de grootste die ons land kent – stuurde het terug met de mededeling het niet aan te durven. Wat ze daarmee bedoelden heeft ze nooit kunnen achterhalen. ‘Stukje lezen’ stond er op het exemplaar dat ze teruggestuurd kreeg.
Op de social media Hyves maakte Jolka kennis met het fenomeen korte verhalen schrijven. En met lezers. Want die had ze. Een vaste club keek reikhalzend uit naar de ‘nieuwe Jolka’, een verhaal voor tegen het slapen gaan, zoals ze ze zelf noemde. Leuk detail: ze plaatste de verhalen standaard om 12 uur ’s nachts. In die periode leerde ze Theo van Rijn kennen. Deze spoorde haar aan om mee te doen met een schrijfwedstrijd die hij organiseerde. De jury vond haar verhaal (‘Vergeten’ in de bundel ‘Verhalen van de straat’) goed en waardig voor een plek in de bundel. Ondertussen verloren Theo en Jolka elkaar niet uit het oog en vroeg hij haar een bonte verzameling verhalen voor zijn bundel ‘Vissen zonder aas’ te redigeren.
Tijdens de presentatie van diezelfde bundel maakte hij bekend een eigen uitgeverij te willen starten en of zij daarbij de taak als redacteur wilde vervullen. En zo geschiedde. Het schrijven gecombineerd met het redacteurschap bevalt haar prima en is, zoals zij zelf zegt ‘een droombaan’.
Bibliografie:
Bloemlezingen:
‘Glas’ (‘In de voetsporen van de meester’, LetterRijn 2013)
‘Over de muur’ (‘Het keerpunt’, LetterRijn 2012)
‘Co-py-right’ (‘Adrenaline’, LetterRijn 2010)
‘Vergeten’(‘Verhalen van de straat’, LetterRijn 2009)
Thrillers:
Memento Mori (2014, uitgeverij LetterRijn)